kategoria : Poezja / Poezja wierszowana / Przemijanie

"Horyzontalna łódź."

a u t o r :    SebastianPost

Uśpiona chwila na dłoniach moich
jak liść zszarzałej brzozy.
Wrzaski nadchodzą z głębi mórz,
niosąc mgły w kajdanach na łodzi.

Na tej łodzi smutek mój rozlany skrzeczy -
słone krople deszczu gwałcą moje skronie.
Patrzę na horyzont w oddali;
widzę łódź zbliżającą się w moją stronę.

Wytężam wzrok ku nadziei z daleka,
machając dłonią zmęczoną od wiosła.
Łódź obca dopływa do mojej,
a w niej szlocha mojego odbicia postać.

Patrzę na człowieka, który przybył z oddali,
na jego poświatę jakby z mego cienia.
Wołam go na swoją łódź bujaną na fali -
on nie reaguje, jakby głosu nie miał.

Wskakuję w oceanu głębie -
płynę po ostrzach morza ku obcej postaci.
Znalazłem się na cudzej łodzi,
a ona rozbłysła gwiazdami, niosąc światła blaski.

Upadłem i cierpieć me ciało zaczęło,
lecz nie bólem cierpiało - tylko straconą nadzieją.
Postać obcego to dusza mej chwały -
wypłynęła z mego ciała i rozlała się na horyzontu fali.

Dusza po resztki krwistej pary przybyła -
dopadła mnie i resztki życia wyłowiła.
Mą postać na deskach pozostawiła sztormowi
i łódź z mym ciałem ocean palcami swymi zatopił.

20 VII 2002